«Για πρώτη φορά είδαν πληγωμένα πεύκα. Μια τσεκουριά κατέβαινε από πάνω, από τη μέση τους, κι έφτανε ως τη ρίζα. Ήταν μια πληγή ανοιχτή, η μεγαλύτερη πληγή που μπορούσε να δει κανένας· δε θα έκλεινε ποτέ. Και αν ήθελε να κλείσει, άλλες τσεκουριές την κρατούσαν ανοιχτή».
Απόσπασμα από «Το πληγωμένο πεύκο» από τα Ψηλά βουνά του Ζαχαρία Παπαντωνίου
Ένα «πληγωμένο» πεύκο, μια «πληγωμένη» ανθρώπινη ψυχή. Τι κοινό μπορεί να έχουν;
Μέσα από μια βιωματική δράση την οποία εκπόνησαν οι δασκάλες μας της Ε τάξης, δόθηκε η δυνατότητα στους μαθητές μας να καλλιεργήσουν την ενσυναίσθηση για το περιβάλλον, παραλληλίζοντας ταυτόχρονα τα συναισθήματα του πεύκου, με όσα μας κάνουν να αισθανθούμε άσχημα κάποια στιγμή, αναζητώντας κατ’ επέκταση τρόπους για να αισθανθούμε καλύτερα.